Kan er iets zo schokkend en onontkoombaar tegelijk zijn? De woorden lijken in strijd met elkaar te zijn, maar als we kijken naar het huidige Londen, dan is dat het wellicht niet. Mourinho is niet langer de manager van Chelsea. De beslissing staat vast en de speculatie omtrent zijn toekomst is daarmee aan een eind gekomen. Abramovich en zijn bestuur vonden de recente resultaten en de constante storm aan negativiteit voldoende om Mourinho te laten gaan.
Mourinho zijn avontuur in West Londen is aan een eind gekomen, maar waar gaat hij nu heen? Chelsea’s manager-situatie lijkt te worden opgelost door Hiddink, die als favoriet wordt aangewezen als vervanger van de Portugees. Het is echter nog niet duidelijk wie Mourinho gaat vervangen.
Met meer verloren wedstrijden in eigen huis dan ooit tevoren, werd Mourinho onklaar gemaakt. Resultaten kwamen niet overeen met de club die zeven maanden geleden de landstitel in de wacht sleepte. Het was ondenkbaar, dat de club dat de landstitel zo makkelijk won, haar manager zou verliezen met de kerst. Maar voetbal heeft de gave om het toch onvoorspelbaar te maken.
Hoe gaat een team van kampioenen naar natte dweilen in zo’n korte tijd? Het houdt de meest wijze mensen ‘s nachts wakker. Van een belachelijk goed gepland post-seizoen tot een enorm gehaast pre-seizoen. Doe daarbij de teleurstellende transferperiode in de zomer en het gebrek aan vertrouwen en verbroedering in de kleedkamer. Een van de wat meer verontrustende beschuldigingen, een opstand van de spelers, is met name erg vervelend.
Als spelers zelf niet meer willen spelen moeten we vragen omtrent loyaliteit en verraad gaan stellen. “Ik verlies liever dan dat ik win voor Mourinho”, was een quote van een anonieme speler in november. Die woorden kwamen hard aan. Anonieme quotes zijn een noodzakelijk kwaad in de journalistiek en kunnen erg makkelijk worden gemanipuleerd, maar als die uitspraak waar was, dan was het een extra nagel in de kist van Mourinho. Als een nieuwe manager het veld op stapt bij Chelsea en nog steeds deze mentaliteit met zich meebrengt dan zou Abramovich deze spelers met recht kunnen verkopen. Gezien de huidige poorten en wekelijkse lonen kan het worden gezien als een soort van diefstal als het inderdaad waar blijkt te zijn. En mocht een nieuwe manager ervoor zorgen dat alles weer de goede kant op gaat, dan heeft Abramovich weer een stabiel Chelsea in zijn handen.
Ferguson was de laatste in zijn soort en Mourinho mist al tien jaar de boot. Als het niet meer is. Winnen is nog altijd de beste deodorant en ieder naar geurtje kan met drie punten worden weggewassen. Meedogenloos zouden we het verwijderen van Chelsea’s beste manager kunnen noemen na nog geen jaar na het winnen van de landstitel, maar het moderne voetbal geeft managers geen extra kansen.
In 1989/1990 won Ferguson’s United 13 wedstrijden, speelde het er 9 gelijk en won het er 16. Onder deze omstandigheden, zonder een wedstrijd te winnen in 11 pogingen, zou een manager worden ontslagen. De Rode Duivels waren in de verleiding om Ferguson te ontslaan, maar lieten hem nog een seizoen blijven. Hij deed het daarna nooit slechter dan zesde plaats in de 23 jaar daarna. Die geduldige en loyale omgeving is volledig verdwenen.
Mourinho heeft de Premier League een beter product gemaakt. Chelsea had een beter Plan B moeten hebben. Zelfs als tweevoudig Champions League winnaars en regerend landskampioen heb je geen luxe positie en kun je je ook niet één slecht seizoen veroorloven. In deze magnetron-maatschappij is het binnen het voetbal vooral een wat-heb-jij-voor-mij-gedaan-de-laatste-tijd cultuur. En de laatste tijd betekent schijnbaar een periode van maanden. Geen enkele manager wordt om één reden, er zijn meerdere factoren. Mourinho’s cocktail varieerde, maar de grootste factor was toch wel het ontwrichten van de sterren om zo wedstrijden proberen te winnen. Dat is in principe niet crimineel, maar een moderne manager is zo bruikbaar als zijn recente resultaten. En resultaten worden uiteindelijk geboekt door de spelers.
